Elbistan

Elbistan (Kürtçe: Albistan), Kahramanmaraş ilinin ikinci büyük ilçesidir. Nüfus yaklaşık 142.168 kişidir (2014). İlçede ağırlıklı olarak Alevi Kürtler (Sina Milî, Alxasî ve Atmî aşiretleri) yaşamaktadır. 1960'larda ve 1970'lerde, şehrin ve bölgenin birçok vatandaşı, misafir işçi olarak veya siyasi olarak zulüm görerek Avrupa'ya göç etti.

Elbistan İlçesinin en büyük kasabası, 1.493 nüfusu ve kendi lehçesi ile Demircilik'tir. Yaklaşık 3.500 yerel insan artık yurtdışında veya Türkiye'nin İstanbul veya Ankara gibi daha büyük şehirlerinde ikinci kuşakta yaşıyor.

coğrafya

Elbistan, Ceyhanlıların kaynağı olan Söğütlü Çayı üzerinde, deniz seviyesinden 1150 m yükseklikte, bol su bulunan geniş bir ovada yer alır. Ova Toros Dağları ile çevrilidir. 1300 m yüksekliğindeki Şar Dağı şehrin yakınındadır. Antik çağda Arabissos (şimdiki Afşin) kenti ovanın merkeziydi.

Hikaye

Geç Tunç Çağı'nda Elbistan, Lawazantiza olarak Kizzuwatna'nın bir parçasıydı ve sonunda Šuppiluliuma I (yaklaşık MÖ 1355-1320) altında Hitit İmparatorluğu'na dahil edildi.

10. yüzyılda Hamdaniler tarafından yıkılan Arabissos kentinin gerilemesiyle Elbistan'ın bölgedeki önemi arttı. 1071 Malazgirt Savaşı'ndan sonra Elbistan, imparatorluğun kalıntılarını Germanikeia'dan (Kahramanmaraş) güneybatıda bir arada tutmaya çalışan eski Bizans generali Philaretus Brachamius'un egemenliğinin bir parçasıydı. 1097 ile 1105 yılları arasında Elbistan Haçlıların eline geçti. Daha sonra Elbistan, 1201'de Selçuklu İmparatorluğu'nun bir parçası olana kadar Danişmendliler, Rum Selçukluları ve Antakya Beyliği arasında sık sık gidip geldi.

1277'de Mısır Memlükleri burada İran'dan gelen Chupanidleri yendi. 1339'dan itibaren Elbistan, Dulkadir hanedanının başkenti oldu. Elbistan şehri 1400'de Timur, 1507'de İranlı Safeviler tarafından yağmalanıp yerle bir edildi. 1515'te Osmanlılar Elbistan'ı fethetti. Elbistan, 1923 yılına kadar Osmanlı olarak kaldı.